چرا بیماران خود ایمنی مثل روماتیسم مفصلی دچار افسردگی می شوند؟

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری های خود ایمنی مانند روماتیسم مفصلی، علاوه بر علائم بیماری باید با شرایط افسردگی و اضطراب نیز روبرو شوند.

افسردگی در مبتلایان به روماتیسم مفصلی

بطور کلی موارد اختلال خلقی (مانند افسردگی یا اضطراب) و افسردگی در زنان در افرادی که بیماری خود ایمنی دارند بالا است. ترس از قضاوت و پیش داوری ممکن است مانعی در مقابل بیماران روماتیسم مفصلی برای گزارش مشکلات روانی شان شود. بر اساس تحقیق جدید، ممکن است اختلالات روانی بسیاری از افرادی که بیماری خود ایمنی روماتیسم (روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید) دارند تشخیص داده نشود. به نظر می رسد دلیل این موضوع اجتناب بیماران از صحبت با پزشک در مورد این دسته از مسائل است.

دانشمندان در این تحقیق داده هایی از گزارش افراد درباره نشانه ها و سلامت روان خودشان را بررسی کردند. در این تحقیق ۱۸۰۰ فرد مبتلا به بیماری خود ایمنی روماتیسم مفصلی سیستمیک (SARD) شرکت کردند. شما می توانید برای درمان بیماری روماتیسم، به متخصص روماتولوژی در شیراز مراجعه کنید.

شایع ترین بیماری های خود ایمنی چیست؟

افراد شرکت کننده ابتلا به این بیماری های خود ایمنی را گزارش دادند:

• لوپوس اریتماتوس سیستمیک یا لوپوس منتشر (SLE)
• آرتروز یا آرتریت التهابی (التهاب مفاصل)
• التهاب رگ یا واسکولیت
• سندرم شوگرن (Sjögren's syndrome)
• روماتیسم عضلانی یا ماهیچه ای (PMR)
• بیماری بافت همبند (UCTD)
• میوزیت یا ماهیچه آماس
• سیستمیک اسکلروزیس (SSc)

نتایج این تحقیق در ژورنال روماتولوژی (Rheumatology) منتشر شده است ثابت می کند در مجموع بیماران علایمی گزارش کرده بودند که نشان می داد ۵۵٪ از آن ها افسردگی و ۵۷٪ نیز دچار اضطراب بودند. همچنین سه نفر از هر چهار نفر بیمار بیان کردند که پزشک به ندرت درباره سلامت روان آن ها سوال می پرسد یا هرگز این موضوع را بررسی نمی کند.

محقق ارشد این تحقیق، پروفسور ملانی اسلوان، عضو بخش بهداشت عمومی و مراقبت های اولیه در دانشگاه کمبریج انگلیس است. او در این باره گفت: به نظر می رسد در حال حاضر پزشکان ترجیح می دهند درباره سلامت روان سوال نپرسند و بیماران نیز دوست ندارند در مورد علایم سلامت روان صحبت کنند. به شکلی که انگار آن ها در این زمینه توافق نانوشته دارند.

ترس بیماران روماتیسم مفصلی از تشخیص اشتباه پزشکی و قضاوت جامعه

بزرگترین چالشی که بسیاری از افراد مبتلا به بیماری های خود ایمنی و روماتیسم مفصلی با آن روبرو هستند دشواری تشخیص این بیماری هاست. معمولا بیماران به چندین متخصص مراجعه می کنند و تا زمان تشخیص دقیق، بارها بیماری یا علایم آن ها نادیده گرفته می شود.

بخشی از مشکل این است که بیماران حس می کنند پزشک فقط به علایم فیزیکی که قابل مشاهده هستند اهمیت می دهد و نه مواردی مانند مسائل روانپزشکی. بنابراین ترس از تشخیص اشتباه و قضاوت مردم باعث می شود بیماران روماتیسم مفصلی (SARD) از گزارش وضعیت سلامت روان خود خودداری کنند.

پروفسور اسلوان معتقد است حتی پس از تشخیص درست روماتیسم مفصلی، آسیب روانی ناشی از تجربه منفی درمانی / پزشکی در ذهن بیماران باقی می ماند. بنابراین این افراد حق دارند تمایلی به اعتماد و بیان مشکلات روانی - که علایم بدنی و قابل مشاهده ندارد - نداشته باشند.

این افراد به شدت می ترسند که گزارش این علایم نیز منجر به تشخیص اشتباه شود. یا بدتر از آن، تشخیص اختلال روانی باعث شود زمانی که علایم بیماری های دیگر را بیان می کنند نظر آن ها رد شود یا جدی گرفته نشود.

تفاوت نظر پزشک و بیمار در مورد تعداد دفعات صحبت درباره سلامت روان

محققان همچنین اطلاعاتی از ۲۸۹ روانشناس، پزشک عمومی و متخصصان روماتولوژی، نورولوژی و همچنین پزشکانی که علایم اعصاب و روان بیماران روماتیسم را درمان می کردند بدست آوردند. اغلب بیماران بیان کردند که پزشک درباره سلامت روان آن ها به ندرت صحبت می کند یا هیچ وقت سوالی نمی پرسد. از طرف دیگر تنها ۴٪ از پزشکان به این موضوع درباره خودشان اشاره کردند.

علاوه بر این، با این که بیش از نیمی از بیماران گفتند که خودشان به ندرت نگرانی های روانشناختی را عنوان می کنند یا هرگز در این باره صحبت نمی کنند. پزشکان معتقد بودند این گزاره تنها در مورد ۱۰٪ از بیماران صدق می کند.

دکتر مایکل اریکسن بنروس استاد دانشگاه مرکز سلامت روان کپنهاگن و پروفسور دانشگاه کپنهاگن در دانمارک است و در این تحقیق نقشی نداشت. او گفت متخصصان روماتیسم اصولا روی اختلال های عمومی پزشکی تمرکز دارند و ممکن است به مشکلات بسیار رایج بهداشت روان توجه نکنند. به همین دلیل معمولا مشکلات و نگرانی های سلامت روان نادیده گرفته می شوند. در نتیجه این موضوع نیازمند رویکردی جامع و تمرکز روی بیمار و مجموعه علایمی که تجربه می کند است.

دکتر بنروس افزود این شرایط باعث می شود که بیمار برای مدیریت معضلات سلامت فیزیکی بدن خود دچار مشکل شود. چون مشکلات روان اغلب زمانی که مرتبط با شاخص های کیفیت زندگی فرد باشند بیشتر باعث ناتوانی او می شوند.

آیا بهبود وضعیت فیزیکی بیماری به بهبود علایم روانی کمک می کند؟

دکتر رابرت دانتزر پروفسور و متخصص نوروایمونولوژی در تگزاس است که در انجام این تحقیق شرکت نداشت. به نظر او ممکن است در اغلب موارد، درمان علایم بیماری زمینه ای به بهبود وضعیت سلامت روان منجر شود.

با این وجود پزشک نمی تواند تمایز بین علایمی که به دلیل بیماری رخ می دهند و علایمی که علت ذهنی و حسی دارند به بیمار توضیح دهد. پزشکان اغلب تصور می کنند که طول درمان بیماری ممکن است علایم بیماران نیز درمان شوند. در ضمن احتمالا شواهد و نتایج آزمایش های بالینی علایم عصب روانشناسی (نوروسایکولوژی) نیز این تصور را تایید می کند.

دکتر بنروس توصیه می کند زمانی که بیماران در مورد مسائل سلامت روان خود نگرانی هایی دارند، باید تا حد ممکن احساسات خود را با جزئیات به پزشک اطلاع دهند. همچنین بیماران باید به صراحت و مستقیم از پزشک در مورد تغییراتی که می توانند در روند درمان ایجاد کنند سوال کنند. این موضوع کمک می کند آن ها بتوانند معضلات سلامت روان مختص به خودشان را سریع تر و موثرتر برطرف کنند. شما می توانید برای درمان بیماری های مربوط به اعصاب و روان به متخصص اعصاب و روان در شیراز مراجعه نمایید.

توانایی خود برای مقابله با بیماری را دست کم نگیرید

خبر خوب برای بیماران این است که آن ها بیشتر از چیزی که تصور می کنند ابزار و مهارت در اختیار دارند. این مهارت ها به مدیریت اختلالاتی مانند افسردگی و اضطراب که در افراد مبتلا به بیماری های خود ایمنی مانند روماتیسم مفصلی شایع ترند کمک می کنند.

بیماران با اختلالات مزمن معمولا نسبت به افراد سالم مقاوم تر هستند زیرا این افراد مجبور بودند یاد بگیرند با شرایطشان کنار بیایند، به حس و علائم شان توجه کنند و همیشه آماده مقابله با بیماری باشند.

منبع: مقالات پزشکی و سلامتی EverydayHealth